ماهم که هاله ای به رخ از دود آهش است دائم گرفته چون دل من روی ماهش است
دیگر نگاه وصف بهاری نمی کند شرح خزان دل به زبان نگاهش است
دیدم نهان فرشته شرم و عفاف او آورده سر به گوش من و عذرخواهش است
بگریخته است از لب لعلش شکفتگی دائم گرفتگی است که بر روی ماهش است
افتد گذار او به من از دور و گاهگاه خواب خوشم همین گذر گاه گاهش است
هر چند اشتباه از او نیست لیکن او با من هنوز هم خجل از اشتباهش است
اکنون گلی است زرد ولی از وفا هنوز هر سرخ گل که در چمن آید گیاهش است
این برگهای زرد چمن نامه های اوست وین بادهای سرد خزان پیک راهش است
در گوشه های غم که کند خلوتی به دل یاد من و ترانه من تکیه گاهش است
من دلبخواه خویش نجستم ولی خدا با هر کس آن دهد که به جان دلبخواهش است
در شهر ما گناه بود عشق و شهریار زندانی ابد به سزای گناهش است
تا چشم دل به طلعت آن ماه منظر است طالع مگو که چشمه خورشید خاورست
کافر نه ایم و بر سرمان شور عاشقی است آنرا که شور عشق به سر نیست کافر است
بر سردر عمارت مشروطه یادگار نقش به خون نشسته عدل مظفر است
ما آرزوی عشرت فانی نمی کنیم ما را سریر دولت باقی مسخر است
راه خداپرستی ازین دلشکستگی است اقلیم خود پرستی از آن راه دیگر است
یک شعر عاقلی و دگر شعر عاشقی است سعدی یکی سخنور و حافظ قلندر است
بگذار شهریار به گردون زند سریر کز خاک پای خواجه شیرازش افسر است
ای چشم خمارین تو و افسانه نازت وی زلف کمندین من و شبهای درازت
شبها منم و چشمک محزون ثریا با اشک غم و زمزمه راز و نیازت
بازآمدی ای شمع که با جمع نسازی بنشین و به پروانه بده سوز و گدازت
گنجینه رازی است به هر مویت و زان موی هر چنبره ماری است به گنجینه رازت
در خویش زنیم آتش و خلقی به سرآریم باشد که ببینیم بدین شعبده بازت
صد دشت و دمن صاف و تراز آمد و یک بار ای جاده انصاف ندیدیم ترازت
شهری به تو یار است و غریب این همه محروم ای شاه به نازم دل درویش نوازت
ای جگر گوشه کیست دمسازت با جگر حرف میزند سازت
تارو پودم در اهتزاز آرد سیم ساز ترانه پردازت
حیف نای فرشتگانم نیست تا کنم ساز دل هم آوازت
وای ازین مرغ عاشق زخمی که بنالد به زخمه سازت
چون من ای مرغ عالم ملکوت کی شکسته است بال پروازت
شور فرهاد و عشوه شیرین زنده کردی به شور و شهنازت
نازنینا نیازمند توام عمر اگر بود می کشم نازت
سوز و سازت به اشک من ماند که کشد پرده از رخ رازت
گاهی از لطف سرفرازم کن شکر سرو قد سرافرازت
شهریار این نه شعر حافظ بود که به سرزد هوای شیرازت
ای چشم خمارین که کشد سرمه خوابت وی جام بلورین که خورد باده نابت
خواهم همه شب خلق به نالیدن شبگیر از خواب برآرم که نبینند به خوابت
ای شمع که با شعله دل غرقه به اشگی یارب توچه آتش که بشویند به آبت
ای کاخ همایون که در اقلیم عقابی یارب نفتد ولوله وای غرابت
در پیچ و خم و تابم از آن زلف خدا را ای زلف که داد اینهمه پیچ و خم و تابت
عکسی به خلایق فکن ای نقش حقایق تا چند بخوانیم به اوراق کتابت
ای پیر خرابات چه افتاده که دیریست در کنج خرابات نبینند خرابت
دیدی که چه غافل گذرد قافله عمر بگذاشت به شب خوابت و بگذشت شبابت
آهسته که اشگی به وداعت بفشانیم ای عمر که سیلت ببرد چیست شتابت
ای مطرب عشاق که در کون و مکان نیست شوری بجز از غلغله چنگ و ربابت
در دیر و حرم زخمه سنتور عبادت حاجی به حجازت زد و راهب به رهابت
ای آه پر افشان به سوی عرش الهی خواهم که به گردی نرسد تیر شهابت
شهریست بهم یار و من یک تنه تنها ای دل به تو باکی نه که پاکست حسابت